نخ بخیه و عمل جراحی اصلی ترین روش بستن زخم ها هستند. حتی روش های جدیدتر برای بستن زخم ها، مانند استفاده از گیره یا پنس نیز هرگز به این رابطه خاتمه نمی دهند. در حالی که گیره ها و پنس ها برای بستن بسیاری از انواع زخم های خارجی قابل استفاده هستند، زخم های عمیقتر تقریباً همیشه به بخیه احتیاج دارند.

نخ های بخیه براساس ضخامت شماره گذاری می شوند و در حال حاظر بین 7 تا 11/0 موجود میباشند.

نخ های بخیه هر چه به عدد صحیح بزرگتری خوانده شوند ضخامت آن ها بیشتر می شود و بالعکس هرچه تعداد بیشتری صفر خوانده شوند نازکتر می شود به عنوان مثال نخ 7 ، ضخیم ترین نخ و 11/0 نازکترین نخ محسوب می گردد.

نخ های جراحی از نظر مواد تشکیل دهنده  به 2 دسته قابل جذب و غیر قابل جذب تقسیم می شوند:

نخ های جراحی قابل جذب

نخ های بخیه قابل جذب دارای ساختاری هستند که بعد از مدتی از هم متلاشی می شود و جذببافت های بدن می شود؛ و یا اینکه بدون آسیب رساندن تا مدتی باقی می مانند؛ این نوع از نخ ها ساخته شده از مواد طبیعی مثل کلاژنو یا پلیمر های مصنوعی ساخته می شود؛ از جمله نخ های بخیه قابل جذب می توان به کرومیک، ویکریل، دکسون، مکسون، و پلی دی اکسانوناشاره نمود؛ از این نوع نخ ها بیشتر در مواقعی استفاده خواهد شد که موجود بودن جسم خارجی موجب ایجاد واکنش های غیر ضروری بافتییا ایجاد عفونت قابل اجتناب گردد؛ مثلا برای آساستوموز لوله های دستگاه گوارش، بافت های زیر پوست و پوست است؛

نخ های جراحی غیر قابل جذب

این نوع نخ ها دارای مقاومت بیشتری در برابر عوامل مخرب و چیز های دیگر است .این نوع نخ ها تا پایان روند درمان باقی می مانند .