برای تولید نخ بخیه ممکن است از الیاف فلزی، الیاف طبیعی (کتان، ابریشم، پنبه)، کولاژن، روده حیوانات و یا الیاف مصنوعی استفاده نمود. بنابراین نخ های جراحی از نظر مواد تشکیل دهنده  به 2 دسته قابل جذب و غیر قابل جذب تقسیم می شوند که در این مطلب به معرفی آنها خواهیم پرداخت.

نخ قابل جذب:

قابل جذب به نخ هایی اطلاق میشود که در بدن بیمار جذب شده و نیازی به بیرون کشیدن آنها توسط پزشک نیست. نخ‌های قابل جذب قسمت عمده‌‌ای از استحکام مکانیکی خود را طی دوره‌ای دو تا شش ماهه از دست می‌دهند. نکته مهم تفاوت بین کاهش استحکام مکانیکی در طی فرآیند جذب و حذف مواد تخریب شده از بدن است. به این ترتیب که یک نخ ممکن است استحکام خود را در مدت کوتاهی از دست بدهد، اما به ماه‌ها و یا سال‌ها زمان احتیاج داشته باشد تا کاملاً جذب شود. نخ های قابل جذب معمولا از موادی همچون کلاژن و روده حیواناتی مانند گاو و گوسفند تولید میگردند. نخ های قابل جذب به 2 دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم میشوند.

نخ های قابل جذب طبیعی

• نخ های قابل جذب ساده یا پلین (PLAIN)
• نخ قابل جذب کرومیک یا کاتگوت کرومیک (CHROMIC)
• نخ قابل جذب کلاژن (COLLAGEN)

 

  نخ های قابل جذب غیر طبیعی و مصنوعی

• نخ ویکریل (پلی گلاکتین) VICRL

 

نخ غیر قابل جذب:

  این دسته از نخ ها همانطور که از اسمشان پیداست قابلیت جذب در بدن بیمار را نداشته و در مقابل تخریب بیولوژیکی مقاوم میباشند.نخ های غیر قابل جذب پس از مدت زمان مشخص و بهبود عضو جراحی شده، میباسیت توسط پزشک متخصص از بدن بیمار جدا گردد. نخ های غیر قابل جذب معمولا از موادی همچون پنبه، کتان، ابریشم، نایلون، پروپیلن و یا استیل ضد زنگ تشکیل میگردند. همانند نخ های قابل جذب، نخ های غیر قابل جذب نیز به 2 دسته طبیعی و غیر طبیعی تقسیم میگردند:

   نخ های غیر قابل جذب طبیعی

• نخ سیلک خالص virgin silk
• نخ سیلک روکش دار dermal silk
• نخ پنبه ای cotton
• نخ کتانی linen
• نخ سیمی ضد زنگ stainless steel or wire

 

   نخ های غیر قابل جذب مصنوعی

• نخ نایلون
• پلی پروپیلن
• V.D.F